Περίληψη

Το άρθρο εξετάζει την υπόθεση ότι το διαδικτυακό ραδιόφωνο ανοίγει νέες δυνατότητες για την εκπλήρωση των προσδοκιών τις οποίες το παραδοσιακό ραδιόφωνο φαίνεται να έχει διαψεύσει. Λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα του ραδιοφώνου ως κοινωνικού συστήματος για την παραγωγή πολιτισμού και την επικοινωνία και αναλύοντας την ελληνική περίπτωση, προτείνεται ένα μοντέλο για τη μελέτη της δυναμικής που ενδεχομένως παρουσιάζει το διαδικτυακό ραδιόφωνο σε σύγκριση με το ερτζιανό, σε διαφορετικά μιντιακά περιβάλλοντα.

Το μοντέλο που προτείνεται περιλαμβάνει οκτώ διαστάσεις οι οποίες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά τη σύγκριση ανάμεσα στο διαδικτυακό και το ερτζιανό ραδιόφωνο: θεσμικό πλαίσιο, δομές αγοράς και επιχειρηματικά μοντέλα, ποικιλία περιεχομένου, προφίλ ακροατηρίων, διαδραστικότητα, κοινωνικότητα, σχέσεις με τη βιομηχανία ηχογραφημάτων και τέλος σχέσεις με τους μείζονες ειδησεογραφικούς οργανισμούς και οργανισμούς επικοινωνίας.

Από την ανάλυση προκύπτει ότι απαιτείται μία αρκετά σύνθετη προσέγγιση προκειμένου να διερευνηθούν οι δυνατότητες και η δυναμική του διαδικτυακού ραδιοφώνου και να απαντηθεί το ερώτημα εάν και κατά πόσο είναι δυνατό να εκπληρώσει τις προσδοκίες για εκδημοκρατισμό και συμμετοχή των πολιτών στη δημόσια επικοινωνία.

Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι το ερώτημα αυτό, εκτός από το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, είναι σημαντικό τόσο για την πολιτική στον τομέα των επικοινωνιών σε μια περίοδο περιστολής της δημοκρατίας, όσο και για τους παραγωγούς που προσανατολίζονται σε εναλλακτικές μορφές παραγωγής πολιτισμού και επικοινωνίας, πέρα από το σύστημα των κυρίαρχων μέσων.